[Een blogje uit maart 2015]

Vera sprong op de bank heen en weer en zei: dat gaat leuk.
Eerder, toen ze de aarde van de Albert Hein moestuintjes van haar handen had afgeveegd aan haar broek, verzuchtte ze: ziezo.
Zestig jaar nadat Annie MG Schmidt op een zolderetage in Amsterdam in sneltreinvaart Jip en Jannekes voor het Parool schreef, neemt mijn peuter haar taal over. Dat zegt niet alles, ze quote ook hele passages uit wonderlijk moralistische Kikker en zegt sporadisch fuck sinds ik dat tegen een mailtje riep. Maar dat de taal van Annie MG nog altijd probleemloos wordt overgenomen, vind ik fijn omdat ik zolang ik me kan herinneren dol ben op bijna alles wat ze schreef.
Het is heus niet alleen perfect. Jip en Janneke zijn soms natuurlijk wat gedateerd, met hun kolenhok en een opa die pijp rookt. En je moet hier en daar Jip vervangen door Janneke en moeder door vader om je kind een beetje stabiel seksebeeld mee te geven (“Er wordt gebeld. Janneks vader is zo blij. ‘Dat is de nieuwe stofzuiger,’ zegt hij.”)

Maar het is de hoogste tijd dat we de term Jip-en-Janneke-taal in ere herstellen. Het heeft al zo lang een flauwe, politieke lading die zowel spruitjesgeur, minachting voor het volk als geforceerde joligheid én populisme met elkaar verenigt. Als politici écht Jip-en-Janneke-taal zouden gebruiken, krijg je een heel ander effect dan een beetje halfslachtig proberen niet al te ambtelijk te klinken.
‘En daarom wil het Ministerie van Defensie extra budget aanspreken,’ zei de minister.

‘Het ministerie van Defensie krijgt niks,’ zei de voorzitter. ‘Anders wordt het verdorven!’

‘We verwachten dat de opkomst voor de verkiezingen bijzonder laag wordt dit jaar.’
‘Ja, dat heb je ervan’

‘De VVD wil 10 minuten spreektijd extra en ik heb er maar vijf.’
‘Nou, dan geef je er vijf.’

‘Kan de staatssecretaris niet zo lelijk doen over dat interview?’

‘Ziezo,’ zei ze minister.
‘Ziezo,’ zei het kamerlid. ‘Daaaaaag.'